Ölüm ve yaşam hakkında düşünceler.
Garip hissediyorum. Kendimi öldürmekten korkmuyorum, bunu o kadar çok istiyorum ki bazen tek düşündüğüm bu oluyor. Ölmek… Çok garip kimse ne olduğunu bilmiyor. Yüzlerce kitaba, filme, oyuna ve daha yüzlerce şeye konu olmuş… Ne kadar ünlü olduğunun farkında mı acaba? Garip.
Ölmeyi o kadar çok istiyorum ki ben bile şaşıyorum bazen. Peki ya neden ölmek istiyorum. Bunun cevabı oldukça açık ancak bunu daha sonra konuşmak istiyorum.
Ölüm kadar meşhur olan birileri var ki o da yaşam, hayat. Onlar da yüzlerce şeye konu olmuş. İnsanlar yaşamak için can atıyor, hayatta kalmak için. Neden peki , neden hayatta kalmaya çalışıyorlar? Bilmiyorum. Ben de bazen yaşamak istiyorum ama nedenini bilmiyorum. Beni ona çeken bir şey var. Hayalini kuruyorum bazen kendimi yaşarken görüyorum. Hayallerimde bol bol özgürüm, bol bol geziyorum, bol bol dinliyorum, bol bol görüyorum, bol bol kokluyorum, bol bol tadıyorum, bol bol okuyorum, bol bol izliyorum, bol bol yalnız kalıyorum, bol bol … , bol bol … Ama bunları yapmayı bekleyecek sabrım tükeniyor artık. Aslında çok umutluyumdur genelde, çoğu zaman aslında. Herkese karşı umutluyumdur. Ama artık dayanamıyorum, içimde her an patlamaya hazır bir öfke var. Çoğu zaman enerjisi tavanda biri değilimdir ama konu bu yanardağda olunca enerjim sınırlarını aşıyor. Ama en komik, acınası olan hepsini içimde biriktiriyorum çoğu zaman, hep içimde tutuyorum. Sonra bazen patlıyorum. Kimseye karşı değil, sadece içimde patlıyor. Her bir saç telimde, yüzümün, vücudumun her bir köşesinde acıyla karışık feci bir uyuşukluk oluşuyor. Patlayacak gibi oluyorum, gerçek anlamda patlayacak gibi hissediyorum, kendimi biraz daha zorlarsam, her tarafımdan kanlar fışkıracakmış gibi hissediyorum. Belki bir tür sinir krizi falandır.
Ölmek diyordum. Kendimi öldürmek istiyorum. Şu meşhur “zevk alamıyorum” sorunu var bende. Ama neden hala buradayım ve buraya bir şeyler yazıyorum. Şu anda yaşamamın tek bir sebebi var. Sadece tek bir sebep. Çok garip oysa o kadar çok ölmek istiyorum. O sebebe öyle bağlıyım ki, her şeyi görmezden gelmemi sağlayan tek bir garip sebep. Bu sebepte bir zaman sonra yok olacak. Eninde sonunda olacak. Belki o zaman ölebilirim. Ölmek…
Belki de bu sebep yok olduğunda kendime başka bir sebep bulurum. Şu anda yaptığım gibi… Buraya yazmakta yaşamak için bir sebep. Sonuçta bende bir insanım. Yaşamak için sürekli bir sebep ararım. Yaşamasam bile belki hayatta kalmak için kendime bir sebep bulurum. Kim bilir.
Hayatta sadece hayatta kalmak için yiyip, içip, zıbaracaksam buna göz yumamam, kafayı yeterince yedim bir de bunu kendime yapamam, ölümü tatmak isterim. Bakalım kim beni yaratmış, yaratıcı var mıymış, amacı neymiş, acaba anlatır mı varsa? Anlatmazsa vay halime! Cehennemcik de yanarken daha da kafayı yerim. Sonsuza kadar yok olamayacak mıyım ben? Ne güzel olurdu, düşünsenize yokum artık! Artık düşünmek zorunda değilim, artık kendimle beraber olmak zorunda değilim! YOKUM !
